Carola,
Ik ontmoette je op de vernissage van mijn expo in Antwerpen.
Jij en Joeri wilden iets komen vragen, ik was in gesprek en in de overtuiging dat jullie een werk wilden kopen.
Maar het ging over iets anders, iets wat ongelooflijk veel moed vergt,
een duik in het onbekende voor mijn lens.
Het ging over die verdomde kras op je ziel.....
Die barst in je lichaam, een ongewenste metgezel, waar je ook gaat. Die je elke dag confronteert met het moment van impact, de vloer die oplost, de diagnose borstkanker en het leven dat vanaf dan nooit meer hetzelfde zal zijn.
We hadden niet lang erna een voorbereidend gesprek en de dag van de shoot dronken we eerst een koffie met rum...daar ging je dan, je gaf jezelf en je littekens bloot en op geen enkel moment was ik een vreemde voor jou. Een eer en daar stond ik weer, nietig en verwonderd.
Die kras op je ziel
ondraaglijk onomkeerbaar
maar zoals jij deze draagt
onmetelijk weerbaar