In mijn gedachten zie ik steeds een sixties bungalow. De villa oogt verlaten, het is broeierig heet en in de verte snort een grasmaaier. De scène ademt decadentie, maar dan van het betere soort. Achter de grote, hoge ramen zie ik een vrouw staan. Ze staart naar buiten en nipt van een cocktailglas. De eenzaamheid en tristesse zijn overweldigend.
In de tuin ligt een verwaarloosd tennisveld, de steenrode kleur van het gravel gaat perfect bij het harde wit van de muren, die het licht van de zomerzon weerkaatsten als Boliviaanse zoutvlaktes. Het net hangt slap, de hoge scheidsrechterstoel waakt eenzaam en onkruid woekert langzaam maar zeker.
Die vrouw achter glas, dat silhouet, schimmig voortschrijdend, intrigeert me. Haar contouren slank, haar tred elegant, haar jurk uit het duurdere segment.
In mijn fantasie zijn de kamers te ruim, de gangen oneindig en de kunst tegen de muren onbetaalbaar. Het geluid van een platenspeler, waarvan de plaat allang omgedraaid dient te worden, zoemt door de ruimte, het monotone geruis vult de leegte. Een huis waarin de architect voorrang gaf aan communicerende ruimtes i.p.v. deuren waardoor de eenzaamheid gevisualiseerd lijkt en de stilte verpletterend is. De houten wanden van gesapt ebbenhout ademen verveling.
De straten zijn verlaten, de andere woningen lijken op te lossen tussen het groen. ‘s Nachts slaapt de vrouw met haar kantelraam open, het flauwe licht van de straatverlichting streelt haar huid. Naast haar bed ligt een stationsroman over een vakantieliefde, haar cocktailglas is onder bed gerold.
In haar droom zal morgen alles anders zijn.
